سینماپرس- سرانجام «مهمان داریم» ساخته مهدی عسگرپور و به تهیه کنندگی منوچهر محمدی در ششمین روز جشنواره فیلم فجر امسال در برج میلاد به نمایش در آمد، فیلمی که از روزهای نخست به دلیل اختلاف نظر حوزه هنری و جامعه صنفی تهیه کنندگان بر سر چگونگی طی شدن مراحل کسب مجوز پروانه ساخت، سرانجام با وساطت جواد شمقدری رییس سابق سازمان سینمایی و در قالب مجموع طرح ها و فیلمنامه های پیشنهادی حوزه هنری موفق به دریافت مجوز از شورای پروانه ساخت گردید.
فیلم به دلیل حساسیت موضوع فیلمنامه و البته حواشی که پیرامون سازندگان آن به عنوان مدیران و دست اندرکاران خانه سینما که در تعطیلی بسر می برد وجود داشت در سکوت کامل خبری ساخته شد تا اینکه در جشنواره سی و دوم برای اهالی رسانه و عموم مردم به نمایش درآمد.
داستان فیلم حکایت زوج سالخورده ای است که علاوه بر داشتن سه شهید، همراه با فرزند جانباز قطع نخاعی خویش در خانه ای فرسوده و رو به ویرانی و در میان هجمه ای از سروصداهای آزار دهنده ناشی از تخریب ساختمان همسایه به سر می برند. در میانه داستان به خانواده اطلاع می دهند که برای بازدید و سرکشی از آنها، مهمانی به خانه آنها خواهد آمد، مهمانی که آنقدر از جایگاه مهم و پراهمیتی برخوردار است که زوج پیربرای ورود آن مهمان به فکر اصلاح و تعمیر و زیباسازی خانه قدیمی خود بر می آیند، اما در نیمه شبی با جدا شدن لوله بخاری و آزاد شدن گاز شهری فیلم از دنیای طبیعی و رئال خارج و با ورود سه شهید خانواده به این جمع، تماشاگر با فضای ماورایی و سورئال روبرو می شود. در ادامه سه برادر و خواهر شهید، به کمک خانواده آمده و مبادرت به تعمیر ساختمان می نمایند و در پایان فیلم مهمان وارد خانه شده و مورد استقبال پدر خانواده قرار می گیرد. مهمانی که چهره و گفتاری از او دیده و شنیده نمی شود.
در پایان فیلم پرسش های بسیاری در ذهن مخاطبان شکل میگیرد که فارغ از زیرکی و هوشمندی فیلمساز در ارائه اثری قابل قبول از لحاظ ساختاری و در عین حال برخی انتقادات به ابعاد زیباشناسی فیلم، مهمترین سوالات حول و حوش انتهای فیلم و مشخص شدن مهمان خانواده و مردن یا زنده ماندن پدر، مادر و پسر جانباز خانواده از حادثه گاز گرفتگی شبانه برمیگردد.
نشانه هایی که از فیلم حاصل می شود بی تردید ذهن هر مخاطبی را به پایان زندگی همه اهالی خانواده و مرگ آنها معطوف می سازد، خانواده ای که با همه تلخ زبانی ها و گله مندی های دردمندانه فرزند جانباز و درعین حال فضاهای منفی محیطی که مدام تاثیرات مخرب آن را به کرات در خانه مشاهده می کنیم، تنها با وجود شهدای حاضر در فیلم و رجوع به خاطرات گذشته، حالشان خوب است!
بسیاری معتقدند اگر خارج از فضای متافیزیکی فیلم، پدر، مادر و تنها فرزند باقیمانده خانواده را نجات یافته از حادثه گاز گرفتگی بدانیم و صحنه های مربوط به حضور شهدا را تنها برشی از زندگی آنان در حالت مرگ و زندگی ارزیابی کنیم، با توجه به سابقه بازدید مسئولین عالیرتبه کشور از خانواده های شهدا و بعضا بنا به اشارات برخی دست اندکاران فیلم در برخی مراکز و محافل سینمایی و نیز سرمایه گذاری نهادی چون حوزه هنری، مهمان" عسگرپور" کسی نیست جز مقام معظم رهبری. اما سوال اینجاست حال اگر صحنه استقبال سه بازیگر اصلی فیلم را ادامه فضای ماورایی بدانیم و آنان را در قامت افرادی مرده ببینیم، آنگاه "مهمان" این جماعت مرده و بنوعی فراموش شده چه کسی است؟!
فیلم با قدرت، بیننده خود را در قله تردید نگه میدارد که انتهای داستان را با تکیه بر اندیشه خود تحلیل نموده و مشخص کند که مهمان این خانواده کیست و سرنوشت حادثه دیدگان گازگرفتگی این فیلم حیات است یا مرگ، اما شاید کمی تامل بیشتر، نتایج دیگری به دور از برداشتهای انتزاعی به همراه داشته باشد که پاسخگویی آن بر عهده سازندگان و ناظرین و سرمایه گذاران فیلم است و کسانی که سراسیمه و بی اعتنا به مضامین، این روزها مجوزهای نمایش عموم فیلمها را برای کسب محبوبیت بیشتر صادر می کنند و غافل از تبعات آن، فقط ادعای مدیریت بر سینمای ایران را دارند و بس!
فرید یکتا
نظرات